Wat als men zonder (voor)oordeel, en zonder haat zou leven? Wat dan?
Wat als we nou verder kijken dan onze eigen neus lang is? En ook zonder aanname, luisteren en kijken naar die ander? Wat dan?
Het nieuws is vaak zo negatief hoe wij als soort met elkaar omgaan. Zijn we met te veel?
Is het verveling? Is het angst? Onwetendheid? Of toch gewoon macht willen hebben over die ander? Wat is het toch dat we ons maar niet kunnen of willen beheersen en alsmaar meer, en meer willen op alle vlakken. Wanneer is genoeg, genoeg? Wanneer gunnen we het die ander? Wat is dat toch met ons als mens.
De laatste maanden probeer ik mij eigen te maken over, het een ander te gunnen, en echt te luisteren naar die ander zonder aanname, (voor)oordeel etc. Ik moet zeggen dat dat best lastig is. Maar ja...Ik kan het toch proberen :-)
Het mooie van dit is dat ik zelf steeds meer rust vindt, dus minder stress ervaar waardoor ik steeds meer mijn ware zelf vindt en ontmoet. Dus een soort gevoel van geluk ervaar. Hoe gaaf is dat. Zoals mijn wijze vader altijd zei. Lernen macht mann lebenslang, of zoiets. Wat hij bedoelde is dat de mens zijn leven lang blijft leren, tenminste als hij er echt voor open staat.
Wat als we nu accepteren dat we imperfect zijn.. dat zou toch eens perfect zijn!
Wat als... Ja wat dan?
Gideon Calis