Al meer dan een jaar sta ik al niet meer in het theater of kleine zalen, en dat is toch anders.
Hoe was het ook alweer? Ken jij dit gevoel ook?
Gister had ik een trainings/coaching dag in theater De Omval in Diemen van mijn werk bij Philadelphia en liep ik tijdens een pauze het theater in. Toen ik daar even op het podium stond wist ik weer wat ik al die tijd gemist had. Het publiek, de interactie, het applaus, de soms te kleine muffe kleedkamers, het bosje goedbedoelde bloemen, en de energie die ik eruit kon gooien en weer naar mij werd terug gegooid.
Maar toen ik daar zo stond kwam ook de twijfel en de vraag naar mijzelf...
Weet ik nog wel hoe het moet, komen de mensen nog wel naar mijn voorstellingen, en gaan ze het wel leuk vinden en ga zomaar door. Wat als...Ja wat als ik weer een nieuwe voorstelling zou gaan schrijven? gaat me dat nog wel lukken? Ik denk dat ik nog even terug moet naar de tekentafel en mij zelf weer gaan herontdekken.
Hoe gaaf is dit eigenlijk! De kans krijgen om je zelf opnieuw te ontdekken, vreemde paden bewandelen, nieuwe inspirerende ontmoetingen, je zelf uitdagen en je grenzen verleggen. Hoe gaaf is dit! Onzekerheid is een menselijke gave. Het geeft ons de kans om te leren van wat we nog niet weten.
En opgelost en opgefleurd :-)